Elk van deze plaatsnamen vertegenwoordigden later een aparte tak van het Geslacht van Nassau. Zoals Nassau-Dietz, Nassau-Dillenburg, Nassau-Siegen, Nassau-Beilstein en Nassau-Weilburg. Hendrik kreeg drie zonen, Walram, Jan en Otto van Nassau. De middelste zoon Jan werd Bisschop van Utrecht en de beide anderen regeerden als Walram II en Otto I vanaf 1247 samen, maar kregen al spoedig een fors verschil van mening. Dat ontaardde - in die tijd heel gebruikelijk - in zware gevechten gepaard gaande met wederzijdse slachtpartijen alsof men een slachthuis moest bedienen. Tenslotte zagen zij het onzinnige van deze vechtparij in en verdeelden het Graafschap Nassau in 1255 in het gebied links van de Lahn (residentie: Wiesbaden) en het gebied rechts van de Lahn (residentie: Siegen). Zo ontstonden de Walramse en Ottoonse linie van het Huis Nassau. Waarbij de Walramse tak uiteindelijke eindigt bij de Prinselijke Familie van het Groothertogdom Luxemburg. komt de Ottoonse lijn uiteindelijk terecht bij onze Koninklijke familie. De man die daarvoor zorgde was Hendrik 'de Rijke' van Nassau en die leefde rond 1180 tot 1250.
Deze Hendrik was eigenzinnig en volhardend.

Hij bouwde een slot. De burcht kreeg de naam Dillenburg, vernoemd naar het plaatsje van die naam dat aan de Duitse rivier de Lahn ligt, middenin het voormalige Graafschap en later verheven tot Hertogdom, Nassau. De rivier stroomt de Rijn binnen, iets ten zuiden van de stad Koblenz. Ongeveer 15 kilometer stroomopwaarts in de richting van het oosten, ligt het plaatsje Nassau.

Dit verhaal spitst zich toe op het verloop van de de Ottoonse Linie van het Huis van Nassau. Vanuit deze lijn ontstond de Dynastie van Nassau-Dietz. Zoals u reeds hebt kunnen lezen in de vele bladzijden boordevol informatie over de Geslachten van Oranje en Nassau, is het Huis van Nassau-Dietz slechts een |klein onderdeel van van het geheel. Weliswaar niet groot van omvang maar toch wel zo belangrijk dat een vrouwelijk lid, Albertina Agnes, van dat Geslacht wel de stam-moeder was van het huidige Huis van Oranje-Nassau.

• Nassau-Dillenburg onder Willem Lodewijk (uitgestorven in 1620) Nassau-Siegen onder Jan VII (uitgestorven in 1743)
• Nassau-Beilstein onder Georg (na 1620 te Dillenburg, uitgestorven in 1739)
• Nassau-Dietz onder Ernst Casimir (na 1702 Oranje-Nassau, uitgestorven in 1890/1962)
• Nassau-Hadamar onder Johan Lodewijk (uitgestorven in 1711)

1. doodgeboren dochter (1608)
2. doodgeboren zoon (1609)
3. naamloze zoon (*/+ 1610)
4. Hendrik Casimir I van Nassau-Dietz (* 1612 - + 1640)
5. Willem Frederik van Nassau-Dietz (* 1613 - + 1664), gehuwd met Albertine Agnes van Oranje-Nassau.
6. Elisabeth (* Leeuwarden, 25-07-1614 - + Leeuwarden, 18-09-1614)
7. Johan Ernst (* Arnhem, 29-03-1617 - * ?-05-1617)
8. Maurits (Groningen, * 21-02-1619 - + Groningen, 18-09-1628)
9. Elisabeth Friso (* Leeuwarden, 25-11-1620 - + Groningen, 20-09-1628)

Hendrik Casimir I (+ Arnhem, 21-01-1612 – + Hulst, 13-07-1640) was Graaf van Nassau-Dietz en Stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe vanaf 1632 tot zijn dood. Hij was opvolger van zijn vader Ernst Casimir, die sneuvelde bij de Slag bij Roermond. Tijdens het bewind van Hendrik Casimir ging het Friesland economisch voor de wind. Hij kreeg een beperkte instructie, was meer een bestuurlijk ambtenaar en daardoor had de Stadhouder niet veel in te brengen. Het wantrouwen tegen de Stadhouder en de lokale machthebbers groeide naar aanleiding van de verdeling van de oorlogslasten, die onevenredig zwaar drukten op de bevolking van Noordelijke Gewesten. In 1635 hadden negen Friese steden de door de Stadhouder benoemde vroedschapsleden naar huis gestuurd. Zij wensten evenals Franeker en Leeuwarden een vrije raadsverkiezing. De broer van de 17e historicus Lieuwe van Aitzema speelde een belangrijke rol als burgemeester van Dokkum.

Op 5 november 1637 draaide men de zaken terug, nadat de Stadhouder had gedreigd Harlingen te bezetten. Enkel door militair ingrijpen en een interventie van de Raad van State in 1637 lukte het om in Friesland de gemoederen te bedaren. Vervolgens werden voor iedere stad regeringsreglementen opgesteld, die in werking bleven tot 1748. Hendrik Casimir was een kundig militair maar trad nooit op de voorgrond. De Stadhouder mocht van de Friese Staten niet op eigen gezag troepen verplaatsen. Hendrik Casimir was betrokken bij de verovering van Breda in 1638, samen met Prins-Stadhouder Frederik Hendrik. Op 12 juli 1640 raakte hij gewond in Sint Jansteen bij de Slag bij Hulst. De volgende dag stierf hij aan zijn verwonding. De Stadhouder ligt begraven in de Jacobijner Kerk te Leeuwarden. Hendrik Casimir was ongehuwd en had geen kinderen. Hij werd in Friesland opgevolgd door zijn broer Willem Frederik, Graaf van Nassau-Dietz.

Willem Frederik (Arnhem, 7 augustus 1613 – Leeuwarden, 31 oktober 1664), Graaf van Nassau-Dietz (1640 - 1654}, Vorst van Nassau-Dietz (1654 - 1664), stadhouder van Friesland (1640 - 1664), stadhouder van Groningen en Drenthe (1650 - 1664), was de zoon van Ernst Casimir van Nassau-Dietz en Sophia Hedwig van Brunswijk-Wolfenbüttel. Willem Frederik studeerde in Leiden en Groningen en nam daarna dienst in het leger van Frederik Hendrik van Oranje. In 1640 nam hij deel aan de strijd om Hulst, waarbij zijn oudere broer Hendrik Casimir sneuvelde. Vervolgens ontstond een conflict met Frederik Hendrik van Oranje wie Hendrik Casimir zou opvolgen als stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe. Uiteindelijk werd Willem Frederik stadhouder van Friesland en Frederik Hendrik van Groningen en Drenthe. Tegen die tijd was de Tachtigjarige Oorlog bijna ten einde. In 1650, na het overlijden van Frederik Hendrik en van zijn zoon en opvolger Willem II, werd hij alsnog stadhouder van Groningen en Drenthe.

In 1664 werd hij door de Staten-Generaal aan het hoofd van een klein expeditieleger gesteld dat de Munsterse bisschop Bernhard von Galen moest verjagen. Dat lukte, maar korte tijd daarna stierf hij na een ongeluk met een pistool. Willem Frederik is ook bekend geworden vanwege zijn dagboeken die later teruggevonden zijn. Hierin schreef hij openhartig over emotionele onderwerpen als ziekte, lust, drankzucht, berouw en schuld. De voorletters van Willem Frederik en zijn echtgenote Albertine Agnes zijn in de Prinsentuin in Groningen te zien in de vorm van geknipte heggetjes. In 1655 werd de Graaf in de Vorstenstand verheven en mocht zich tooien met de titel Vorst van Nassau-Dietz. Hij werd na zijn dood in 1664 opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir II. Willem Frederik trouwde in 1652 met Albertine Agnes van Oranje-Nassau (1634-1696), de vijfde dochter van Frederik Hendrik.

Hendrik Casimir II (* Den Haag, 18-01-1657 – + Leeuwarden, 25-03-1696), Vorst van Nassau-Dietz en Stadhouder van Friesland en Groningen (1664 - 1696), was de zoon van Willem Frederik van Nassau-Dietz en Albertine Agnes van Nassau. Hendrik Casimir volgde, aanvankelijk onder voogdijschap van zijn moeder, zijn vader na diens overlijden in 1664 op als Stadhouder van Friesland en Groningen.

In 1675 verklaarden de Staten van Friesland het stadhouderschap erfelijk voor het huis Nassau-Dietz. Hendrik Casimir II werd daardoor de eerste Friese erfstadhouder. Zoals zijn voorgangers werd hij officier in het leger van de Republiek, maar met zijn neef en opperbevelhebber Willem III van Oranje kon hij slecht overweg. In 1674 liep hij zelfs over naar de Fransen. Hij keerde terug in 1688 tijdens de Negenjarige Oorlog, en in 1689 werd hij tot derde veldmaarschalk in het Staatse leger benoemd.

Toen hij na de dood van Waldeck, de eerste veldmaarschalk, in 1692 niet diens positie kreeg toebedeeld, voelde hij zich gepasseerd en nam in 1693 opnieuw ontslag. Hij werd als Stadhouder opgevolgd
door zijn zoon Johan Willem Friso.

Hendrik Casimir trouwde in 1683 met zijn nicht Henriëtte Amalia van Anhalt-Dessau (* 1666 - + 1726).

Johan Willem Friso (* Dessau, 04-08-1687 — + Strijensas, 14-07-1711), Vorst van Nassau-Dietz (1696-1711), Prins van Oranje (1702-1711), Stadhouder van Friesland (1707-1711) en Groningen (1708-1711), was de zoon van Hendrik Casimir II van Nassau-Dietz en Henriëtte Amalia van Anhalt-Dessau. Bij het overlijden van zijn vader in 1696 werd hij Vorst van Nassau-Dietz en tevens tot Stadhouder benoemd van de gewesten Friesland en Groningen. Zijn moeder trad op als Regentes tot 1707. Toen nam Johan Willem Friso de functie van Stadhouder van Friesland daadwerkelijk op zich en in 1708, toen hij meerderjarig werd tevens het Stadhouderschap van het Gewest Groningen.

Als enige erfgenaam van zijn achterneef Prins-Stadhouder Willem III, die in 1702 overleed, erfde hij de titel Prins van Oranje. Echter, direct na het openvallen van het testament, maakten ook de Fransman Frans Lodewijk van Conti en Willems neef Frederik I van Pruisen aanspraak op de titel Prins van Oranje. In 1711 werd besloten de erfeniskwestie in Den Haag te bespreken. Johan Willem Friso nam als Generaal deel aan de Spaanse Successieoorlog. Bij de slag bij Malplaquet op 11 september 1709, ontstond een misverstand tussen hem en de Britse commandant, Marlborough.

Hierdoor verloren vele duizenden Nederlanders het leven in deze bloedige veldslag. De slag werd toch beslist in het voordeel van de geallieerden. Op weg naar Den Haag i.v.m. een bespreking met zijn rivaal voor de titel, Frederik van Pruisen, over de erfenis verdronk de 23-jarige Johan Willem Friso op 14-07-1711 bij de oversteek van Moerdijk naar Strijensas over het Hollandsch Diep.

Willem Karel Hendrik Friso (* Leeuwarden, 01-09-1711 – + Den Haag in Paleis Huis ten Bosch, 22-10-1751), was Vorst van Nassau-Dietz en onder de naam Willem IV, Prins van Oranje. Hij werd in 1729 in Gelderland, Drenthe en Groningen en in 1731 in Friesland tot Stadhouder benoemd. De Vorst was de eerste erfstadhouder van de Republiek der Verenigde Provinciën. Hij was voornaam, vredelievend en minzaam in zijn optreden, maar had te kampen met een zwakke gezondheid en een vergroeiing van zijn rug wat zijn politiek-bestuurlijke optreden meer en meer parten zou gaan spelen.

Willem Karel Hendrik Friso werd geboren in Leeuwarden als zoon van Johan Willem Friso, Vorst van Nassau-Dietz en Maria Louise van Hessen-Kassel. De val van een paard, in 1717 in de tuin van zomerresidentie Paleis Soestdijk, deed even voor zijn leven vrezen. Willem IV kreeg meer dan de gebruikelijke opvoeding van adellijke kinderen (krijgskunde): hij studeerde aan de Universiteit van Franeker en aan de Universiteit Utrecht. Willem IV sprak diverse talen (ook Fries, omdat hij deels in Friesland werd opgevoed) en was geïnteresseerd in geschiedenis, ook in de fouten van zijn voorgeslacht zoals hij zijn hoogleraar meldde. Reeds in 1721 was er sprake van een huwelijk met Anna, Prinses van Hannover, maar eerst op 21-10-1733 ging hij voor het Gerecht van Leeuwarden in ondertrouw.

Het huwelijk dat gepland was in november 1733 werd uitgesteld, omdat de bemoeienissen van zijn toekomstige schoonvader George II met de Republiek niet op prijs werden gesteld. Vorst Willem werd, ook vanwege alle ophef, ziek en vertrok naar het kuuroord Bath. Eerst enkele maanden later was hij voldoende hersteld om in het huwelijk te treden. Händel, die Anna en haar jongere zussen klavecimbel- en muziekles had gegeven, en haar als zijn beste leerling beschouwde, componeerde ter gelegenheid van het huwelijk zijn Serenata Il Parnasso in Festa (HWV 73), waarvoor delen uit Athalia (HWV 52) gebruikt zijn.

Willem V Batavus (* 's-Gravenhage, 08-03-1748 - + Brunswijk, 09-04-1806), , Vorst van Nassau-Dietz en Prins van Oranje, was erfstadhouder van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Willem Batavus werd geboren in 's-Gravenhage als zoon van Prins Willem IV en Prinses Anna van Hannover. Hij werd opgevoed door zijn moeder en vanaf 1759 door Lodewijk Ernst van Brunswijk-Lüneburg-Bevern. In 1763 werd hij ernstig ziek, men vreesde voor zijn positie als opvolger. In 1766, meerderjarig geworden, trad hij evenwel aan als Stadhouder. Op 04-10-1767 huwde hij in Berlijn met Wilhelmina van Pruisen, een nicht van Frederik de Grote, die in 1768 de Stadhouderlijke familie bezocht op het Loo.

Zijn bestuur was niet daverend te noemen. Willem was zeer onstandvastig en kon maar geen beslissing nemen. Toch was de Prins redelijk intelligent te noemen. Bovendien was hij charmant, vriendelijk en welbespraakt. In 1781 - de Republiek was in oorlog met de Engelsen, vanwege wapensmokkel naar de opstandige Verenigde Staten - kwam er steeds meer kritiek op het functioneren van Willem V en op de hertog van Brunswijk. Het pamflet “Aan het Volk van Nederland” waarin een aantal zaken op een rijtje waren gezet vond gretig aftrek.

Willem V werd beschuldigd van heulen met de vijand: zijn oom George III, de koning van Engeland. In Overijssel had baron Joan Derk van der Capellen tot den Pol, de schrijver van het pamflet, zich uitgesproken voor steun aan de opstandige Verenigde Staten en voor versterking van de verwaarloosde vloot. Bij aankomst van de Franse troepen onder Pichegru vluchtte Willem V op 18 januari 1795 naar Engeland. In Scheveningen lag de pink 'Johanna Hoogenraaddë' van rederij Michel de Heijer klaar om hem mee te nemen.