De Huizen van Oranje en Nassau

Ville d'Orange (F)
Vlag BelgieVlag NederlandGouden KroonGouden KroonVlag LuxemburgVlag Duitsland
Bronvermelding

Het Huis van Oranje

Guilhem d' Orange

Waarom werd deze man Guilhem genoemd? In feite was hij onder vele namen bekend. Guillaume, Willem met de Hoorn, Guilhem of Guillaume au Court Nez en Guillaume de Gellone. Waar komen al die namen vandaan? Wel, ook eenvoudig te verklaren. Het Koninkrijk Aquitanië bestreek in die tijd een groot deel van het zuiden van Frankrijk, alsmede een deel van Italië. Daar werd en wordt nog steeds een echte taal gesproken, netzo zals in Nederland, het Nederlands en het Fries als taal naast elkaar bestaan, het Occitaans. In die taal was Guillaume bekend als Guilhem en in het Frans kreeg hij bijnaam en wel Guillaume au Court Nez. Wat gewoon betekende dat zijn neus kleiner was. Die was in de oorlog een stukje korter gemaakt dan gewenst. Vandaar. Een van de weinig zaken waar men in die tijd goed in was, was wippen en oorlogvoeren. Nou, dat eerste was geen kunst, alhoewel, het is wel! een kunst. Dat laatste - oorlogvoeren, afslachten, opruimen, vernietigen en hoe het verder mag heten - was een stiel dat je beter maar goed diende uit te oefenen, anders was het echt gewoon kort dag. Maar terug naar de grondlegger van het Graafschap Orange.

Guilhem d'Orange werd geboren in het jaar 742 in het Noorden van Frankrijk en stierf rond 812. Zijn vader was ene Theuderic Makir (Arabische afkomst) (* ca.725 - + tussen 779 en 793), Graaf van Toulouse en Autun en zijn moeder zou Aldana (+ 720 - * ca.795) zijn geweest, een dochter van Karel Martel. Guillaume (Guilhem) was Graaf van Toulouse van 788 - 806, Hertog van Aquitaine (788 - 806), Graaf van Rouerque, de Quercy, d'Albi en van Rodèz (788 - 806), Markies van la Marche d'Espagne, Hertog van Septimanie, Graaf van Barcelona en de Geronne, Hertog van Guyenne, Graaf van Razès. Hij trouwde drie keer. Eerst met Guilburge d'Herbauges waar hij twee kinderen bij kreeg. Na haar dood in 795 trad Guillaume opnieuw in het huwelijk met Cunégonde d'Austrasie. Uit deze relatie kwamen twaalf kinderen. Helaas overleed ook zij te vroeg. De derde en laatste keer was met Aube de Gellone en de datum is niet vastgelegd, zodat daar geen informatie van is. Van de laatste is ook niet bekend of er kinderen uit dat huwelijk werden geboren. Onze latere Heilige heeft zorg gedragen voor het totaal van veertien nazaten. De naam Guilhelm au Court Nez( Korte Neus ) werd in de jaren daarna verbasterd tot Guilhelm au Cornet(hoorn). Het is onbekend in welke stad of dorp Guilhem werd geboren. Niet zo verbazingwekkend dat dit niet duidelijk was, want in die tijd werd er echt geen burgelijk stand bijgehouden. Bovendien was je leven al erg kort. Het kon zo van de een op de ander minuut worden beëindigd. Dus waarom zo iets ingewikkelds doen als het bijhouden waar iemand werd geboren, waar die eventueel werd afgeslacht, waar hij of zij overleed en werd begraven. De persoon Guilhem (Guillaume) werd een legendarisch figuur die zijn stempel op onze geschiedenis zou drukken.Hij overleed op hoogst waarschijnlijk 57-jarige leeftijd.


Guillaume

We zullen hem maar Guillaume noemen anders ziet u door het bos de bomen niet meer. Geschiedenis heeft nog weleens de neiging iets een andere wending te geven dan de feiten uitwijzen. Goed, dat gezegd hebbende gaan we terug naar de voorvader die het latere Prinsdom Orange in zijn bezit kreeg. Guillaume was een eenvoudige hoveling aan het hof van Karel de Grote. Nou ja, een simpele hoveling was ook niet helemaal waar. Hij was de neef en paladijn van de Duitse Keizer Karel de Grote. Als bloedverwant bracht hij zijn jeugd door aan het Hof van Keizer Karel de Grote. Die jeugd was helemaal niet onaardig. Goede opvoeding en goed onderwijs waren daar debet aan.

Guillaume was een dienaar van zijn heer de Keizer en viel weldra op door zijn uitmuntende kunst op de wapens. Als geen ander hanteerde hij met verve het zwaard en de bijl. Dat viel bij de Keizer goed in de smaak. Guillaume's ster steeg snel en hij werd spoedig belast met het leiden van diverse krijgsverrichtingen. Allen bracht Guillaume tot een goed einde en Karel de Grote (Frans: Charlemagne) was trots op zijn veldheer. Gedurende zijn strijd tegen de Saracenen |(Moren), betreffende het geloof, veroverde hij gebied rond Orange. Dit gebied werd hem later door de Keizer als leen gegeven. Tevens werd Orange een Graafschap waarmee hij de eerste Graaf van Orange werd.

Guillaume trouwde drie keer. Eerst met Guilburge, dan met Cunegonde en daarna met Aube de Cellone. Hij werd de vader van Bernard van Septimanië. Na de dood van zijn vrouw - een dochter van een Saraceense Vorst - werd hij Heremiet en stichtte een klooster in Saint Guilhem le Desert. Nadat Guilhem nog eenmaal de Keizer te hulp was gekomen om te helpen bij een opstand in Parijs, overleed hij op 28 mei 812 of 814. Hij werd tweemaal heilig verklaard, de tweede maal in 1066 door Paus Alexander II (Allesandro II).

Heremiet: Een Heremiet, synoniemen, eremiet, kluizenaar en anachoreet, is een monnik die in afzondering leeft in een kluis, kluizenarij of hermitage, ver buiten de bewoonde wereld. De aanduiding is afkomstig van het Griekse woord voor kluizenaar dat eenzaam, onbewoond of verlaten betekent. De eerste mensen die heremiet werden genoemd, waren christelijke monniken die zich afzonderden in de woestijn van Egypte zoals in Wadi Natroen.


Terwijl Guillaume oorlog aan het voeren was, stierf Karel de Grote (Frans: Charlemagne). Zijn zoon Louis (Lodewijk de Vrome) kwam op de troon. Dat was zakelijk gezien een drama. Bij zijn terugkomst constateerde Guilhem dat de meeste beschikbare landgoederen aan eerder teruggekeerden vóór hem waren verdeeld. Guillaume was meer dan een weinig verstoord, dat alle interessante landgoederen weg waren. Voor hem dus geen beloning voor zijn wapenfeiten. Louis, die Guillaume zeer waardeerde, bood hem diverse stukken land aan, die de veldheer om één of een andere reden, weigerde. Tot slot, uit pure wanhoop, stelde Louis voor dat Guillaume het grondgebied van Orange, dicht bij de Rhône gelegen, kon krijgen. Dit aanvaardde Guilhem. Daar de Keizer Lodewijk de Vrome -een beetje uit schaamte - Orange en omstreken in de Adelstand verhief en er een Graafschap van maakte, kon Guillaume tevens aanspraak maken op de Adellijke titel van Graaf.

Hij was dus de Graaf van Orange, van Toulouse en van Autun. Later werd dit Graafschap verheven tot Prinsdom. Voor Guillaume was daardoor een goed leven weggelegd. Hij steeg al spoedig op de ladder van het succes.Toen Guilhem (zijn Occitaanse naam) opgenomen werd in de Adelstand als dank voor zijn strijdbare werkzaamheden, werd hij rond 790 tevens Graaf van Toulouse en Autun. Zijn vader overleed in die periode en daaraan dankte hij die Grafelijke titels. Als Graaf onderwierp hij met succes het heersende geslacht van de Gascons. In 793, verklaarde de islamitische Sultan Hisham I (door de Fransen Hescham genoemd),de overwinnaar van Abt ar-Rahman I, de Christenen in het Noorden van Aquitanië de heilige oorlog. Hij stelde een leger van 100.000 man samenen met de helft viel hij het Koninkrijk van Asturië aan en met het andere deel trok hij de Languedoc binnen tot aan Narbonne. Guillaume (zijn Franse naam) ontmoette hem en versloeg het leger van Hisham I vernietigend.

Na enige tijd, zag hij de Moslims weer terug bij de rivier de Orbieu bij Villedaigne. Daar werd Guillaume wel heel grondig verslagen. Het slagveld lag bezaaid met lijken en stonken een uur in de wind en het verliezen van deze slag, droeg bij aan de gedachte van Guillaume er maar mee te stoppen. De Moslims namen daarna vele steden in waaronder de fraaie stad Narbonne. Dankzij zijn hardnekkige weerstand, raakten de Moslims zo in de war dat zij zich terugtrokken in Spanje. Het was een weerstand die duizenden doden kostte maar dat had Guillaume ervoor over. De Moren (Saracenen voornamelijk) moesten - kost wat het kostte - terug gedrongen worden. Het is een feit dat de redelijk eigenzinnige veldheer toch dat doel bereikte. Ondanks dat, werd Narbonne toch bezet door de Moslims en bleef tot 803 onder hun controle.

Guillaume nam ook deel aan de campagne die ervoor zorgde dat Barcelona uit de handen van de Moren werd bevrijd. In elk geval wordt het feest van Guillaume op die laatste datum en jaar, gevierd. In 804 grondvestte hij het klooster van Gellone (tegenwoordig heet het dorp Saint-Guilhem le désert) bij Lodève nabij het Diocees van Maguelonne. Hij plaatste het onder de algehele toezicht van Benedict van Aniane, wiens klooster vlakbij lag. Na een paar jaar vond Guillaume het welletjes en hij trok zich daar - in 806 - terug als monnik. In zijn kloosterjaren, schreef de monnik Guilhem veel manuscripten over een grote verscheidenheid aan onderwerpen. Allengs stapelde het perkament zich huizenhoog op. Zijn schrijfwerk, de onderwerpen die Guilhem daarin behandelde en zijn visie, werden in wijde kring bekend. Velen maakten gebruikt van zijn kwaliteiten op kalligrafeergebied. In de loop van de jaren bezochten hoe langer hoe meer mensen het klooster in de stille vallei. Daar kon de pelgrim tot rust komen.Ook daar werd hij verzorgd. Dat noemde Guilhem gastvrijheid. Guilhem stierf hoogstwaarschijnlijk op 28 mei 812 of 814


De resten van Saint Guillaume (Guilhem)

Onder de giften die hij aan het Klooster schonk, waren stukken van het Heilige Kruis van Jesus. Dat was ooit een cadeau geweest van zijn neef Karel de Grote die huilde toen hij de dood van Guillaume vernam. De Keizer had het relekwie ooit gekregen van de Patriarch van Jerusalem, volgens Guillaume. Toen Guillaume overleed, ging het verhaal dat de klokken van Orange hun eigen muziek maakten. Hij vermaakte zijn erfenis aan Gellone en plaatste het klooster definitief onder het bewind van de Abten van Aniane. Allengs werd Guillaume het onderwerp van belangstelling naarmate men hem ging vereren. Daar hij was begraven als Guilhem en niet als Guillaume, was het logisch dat de Aquitaanse naam op zijn graf stond vermeld.

Er kwamen zoveel pelgrims naar het klooster waar Guilhem lag dat men ten lange leste maar besloot om het lichaam van de huidige plaats te verwijderen. Het kreeg een meer prominente plaats onder het Koor. Dat was zeer tegen de zin van de kerk van Aniane. Beide kanten produceerden documenten en dissertatie's - uit ongenoegen over de situatie - waaruit moest blijken dat zij en niet de andere partij gelijk hadden. De daarin genoemde details van de werkelijk feiten, zijn hoogst twijfelachtig te noemen. De kerk werd toch een bedevaartsplaats voor pelgrims op weg naar Santiago de Compostela in Spanje.

Van het prachtige 12de eeuwse Romaanse klooster dat systematisch gedurende de Franse Revolutie was gesloopt, werd een deel vervoerd naar The Cloister Museum in Manhatten te New York (USA) om daar weer opgebouwd te worden. In het jaar 790, werd de zoon van de Keizer, tot vice-Koning van Aquitanië benoemd. Hij was toen slechts twaalf jaar oud.

Pau
Paus Allesandro II

Het was het uitgangspunt van het openbare leven van Guilhem geworden, die de dertien volgende jaren zou besteden om de grenzen van het Koninkrijk van Charlemagne te bewaken. Het was in feite meer dan eenvoudigweg de grenzen te bewaken. Guilhem was voor dat baantje bijzonder geschikt. mede omdat hij in zijn tijd bekend stond als een van de dapperste oorlogsheren van zijn tijd. Guilhem heeft veel nagelaten aan het klooster dat hij ooit had gesticht.

Het manuscript 'de Heilige van Gellone' afkomstig uit het laatste deel van de 8ste eeuw, werd wereldberoemd. Het was het verhaal over Guilhem, de monnik. Dit schitterende en waardevolle manuscript heeft het overleefd in onze herinneringen, maar het is alleen door zijn religieuze bestemming al een rijk middeleeuws literair werk. Feitelijk weten we weinig af van deze man. Guilhem was de stichter van de Abdij van Gellone in 804, waarbij later ook het dorp van Saint-Guilhem-le-Désert verrees.

Daniel Kuentz Guilhem was als monnik, lid van de Benedictijner Orde. Hij liet ons veel Middeleeuws litterair werk na uit de tijd dat hij monnik was. Het staat nu bekend als, het Gebaar van Guillaume d'Orange. Maar wie weet zich nog deze Karolingense Prins te herinneren. Hij was een volle neef van Karel de Grote (in het Frans: Charlemagne), die in zijn tijd de bladzijde van onze Geschiedenis schreef. Historie die toch belangrijk was. Al was het maar dat hij hier de basis gelegd werd van het ontstaan van de naam Orange (Oranje). Zonder Guillaume, Graaf van Toulouse, Autun en Orange zouden wij geen geslacht met de naam Oranje-Nassau hebben.

De militaire campagne die hij tegen het Moren leidde, had tot gevolg dat in 803 inname van Barcelona een feit werd. Guilhem werd overladen met roem en eer. Immers de naam Guilhem was de Romaanse vorm van de oprechte naam Whilhelm, samengesteld uit Whil (de wil) en uit helm (het gehelmde hoofd). Hoe het ook zij, deze gebeurtenis was het belangrijkste moment van zijn militaire loopbaan. Het was ook zijn laatste.

Guilhem legde de wapens af en ging het geloof dienen. Temidden van de eenzaamheid van het dal van Gellone, vlakbij de rivier de l'Herault, bouwde hij in 804 het klooster Heilig-Redder van Gellone genaamd. Hiervoor werd Guilhem in zijn ontwikkeling als dienaar van het geloof, begeleid door de Heilige Benoît van Aniane, stichter in 782 van een belangrijk klooster aan Aniane en hervormer van de regel Bénédictine (Concilie van Aken/815). Zoals reeds werd vermeld, was Guilhem zeer geliefd bij de pelgrims en al spoedig kreeg de Paus in Rome daar lucht van. Paus Allesandro II was een voorvarend man en hij ondernam actie. Als dank voor het vele werk dat Guilhem voor de mensheid had gedaan, werd hij jaren later twee keer heilig verklaard. De laatste keer door Paus Allesandro II

SaintKloosterAbdij
Abdij in Saint Guilhem le Desert, Kloostertuin van Gellone en de abdij van Chevet Gellone.

De glorierijke abdij en het dorp van St Guilhem le désert liggen in een zijravijn. Een ruïne geeft aan dat hier vroeger een prachtig kasteel stond op de rand van het ravijn erboven en de oude betegelde huizen geven de oudheid weer van een lang vergane glorie. Als je een dorpswandeling doet, begin je het beste onderaan de oevers van Verdus, die overal in zorgvuldig geneigde tuinen werd gekanaliseerd. Het is de moeite waard om de schitterende kerk (10e eeuw) van de twaalfde eeuwse abdij te bezoeken. De eigenlijke abdij werd aan het begin van de negende eeuw door St Guilhem, in naam van Keizer Karel de Grote, gebouwd. Veel werd er gesloopt, zelfs vervoerd naar Amerika om daar tentoongesteld te worden. Ondanks die slooppartij werd er ook veel nieuw gebouwd. In de loop van de eeuwen ontstond er een gebouw dat niet meer leek op wat het ooit was. Diverse bouwstijlen lopen door elkaar heen en geen mens die meer weet wie wat heeft gebouwd. Was het nu Guilhem of zijn opvolgers? Een ding mag duidelijk zijn. Een diversiteit van bouwstijlen is echt aanwezig en voor de liefhebber gaat een wereld van kennis open. Kennis over hoe men in die eeuwen kon bouwen en ook het waarom zoiets tot stand kwam. Het is een blik in de voorgeschiedenis van het geslacht Oranje-Nassau.


Wapen van St. Guihelm le Desert

De kerk is een mooi en atmosferisch gebouw. Niettemin wat verwaarloosd, architecturaal gezien, door het ontmantelen en de verkoop van zijn klooster, nu in New York. Het bevindt zich op plaats de La Liberté, die door honingkleurige huizen en arcades met sporen van de binnenlandse stijlen van de Romaanse stijl en van de Renaissance in enkele vensters wordt omringd. De binnenkant van de kerk is duidelijk en enigszins streng in vergelijking met de warme kleuren van de buitenkant.

Er zijn een paar gemakkelijk lopende gangen die u van hier - omhoog uit de vallei met zijn rood-bevlekte randen en muren - voeren naar de top van de vallei. Van daaruit, net naast de ruine, hebt u een prachtig uitzicht over het gehele dorp. De stijl van de gebouwen van het dorp zijn over het algemeen Romaans, hier en daar onderbroken door vernieuwingen die in de loop van de tijden werden aangebracht.

Op de rechtse foto onder ziet u nog - aan de rand van de vallei - de kasteel ruines alsmede de muren die het ooit omringden. Om u een inzicht te geven in wat voor een omgeving dit dorp ligt, volgt hieronder enige informatie; ik hoop dat u daar wat aan heeft in de vakantie. De hoek waar dit fraaie dorp ligt staat bekend om zijn hoge zomerse temperaturen.

In de Languedoc-Roussillon - een Regionaam, die door vijf departementen wordt gevoerd - zijn drie talen in zwang, Frans, de oude taal Occitaans en het Catalaans (Spaans). Het gebied wordt samengesteld uit de volgende historische provincies: 68.7% van Languedoc-Roussillon was vroeger deel de provincie van Languedoc: de Departementen van Herault, Gard, Aude, het extreme zuiden en het extreme oosten van Lozère, en het extreme noorden van Pyrénées-Orientales hoorden daarbij. De vroegere provincie van Languedoc breidde zich ook over het gebied van Midi-Pyrénées, met inbegrip van het oude stad van Languedoc Toulouse uit. 17.9% van de Languedoc-Roussillon behoorde vroeger tot de provincie van Gévaudan: Het Departement van Lozère.


Fontein St. Guilhem le Désert

Een stuk van vroegere Gévaudan ligt binnen het huidige gebied van Auvergne. Gévaudan wordt vaak als beschouwd als een sub-provincie binnen de provincie van Languedoc, waarbij Languedoc 86.6% van Languedoc-Roussillon zou vertegenwoordigen.

En 13.4% van Languedoc-Roussillon, dat in het zuidelijkste deel van het gebied ligt, is een verzameling van vijf historische Catalaanse gebieden bestaande uit: Roussillon, Vallespir, Conflent, Capcir, en Cerdagne, die ook grenzen in het oosten en het westen aan het Département Pyrénées-Orientales.

Het maakte ooit deel uit van de Oude provincie van het en het meest dichtbevolkt van vijf,stukken grondgebied. Roussillon "Provincie van Roussillon en aangrenzend land van Cerdagne" was inderdaad de naam die men officieel nadat het gebied in 1659 Frans werd, gebruikte.Het gebied kenmerkt zich door vele bezienswaardigheden, zoals Romeinse watergangen en viaducten, oude kastelen, huizen alsmede schitterende heuvels, bergen en ook prachtige wijngaarden.

Daarbij is de wijnteelt hier van groot belang. Deze omvat 2.996 km2 aan grond (drie keer zoveel als de Bordeaux-wijnen). Het gebied produceert hoofdzakelijk rode wijnen, veel "Vin de Table" (tafelwijn), maar grotendeels "Vin de Pays" (landwijn).

Het zijn perfecte wijnen voor dagelijks gebruik. Sinds een aantal jaren wordt er hard aan gewerkt om de kwaliteit van de wijn te verbeteren, vooral door ontwikkeling van druivenrassen als Grenache en Cinsault verder te ontwikkelen.

Tegenwoordig hebben de wijnen, geselecteerd door l’Herault, zich een plaats veroverd tussen bekende cru's: Saint-Georges-d'Orques, Pic Saint-Loup, Saint-Chinian, Faugères, Montpeyroux. De Herault vlakte brengt ook beroemde Muskaatwijnen voort met een aromatische neus, zoals de Frontignan of Mireva. De wijnen uit de Languedoc zijn rood of rosé en zijn afkomstig van druiverassen als zwarte Carignan, Cinsault, Mourvèdre, Cournoise (of Aubun), zwarte en rode Grenaches, Oeillade, Syrah en zwarte Terret, alsmede secundaire toegestane druiverassen zonder de norm van 15% te overschrijden.

RomeinseGuilhem le DesertRomein
Romeinse ruines, het dorp St. Guilhelm le Desert en een Romeinse watergang in de Languedoc-Roussillon

Roussillon verschilt, door haar geschiedenis en klimaat, heel weinig van haar Iberische grote zus, zij het niet alleen door haar kleine maat en haar Banyuls, Rivesaltes, Collioure en Maury, zo voegen ze hun geweldige barnsteenkleur aan het regionale kleurenpalet toe. Languedoc-Roussillon (Occitaans: Lengadòc Rosselhon; Catalaans: Llenguadoc-Rosselló) is een voormalige regio in het zuiden van Frankrijk. Languedoc-Roussillon bestaat uit de historische Franse provincies Languedoc en Roussillon. Daarbij horen ook de landstreken Rouergue en Albigeois, de Cevennen met het Nationaal Park Cevennen, de Causses, de Camargue, de Minervois en de Vallée du Rhône. In de regio is Frans de officiële taal.

Region
Waren van de Langedoc-Roussilon(F)

Op regionale basis worden verder ook Catalaans en Occitaans gesproken. De regionale overheid trachtte in 2004 de regionaam te veranderen in 'Septimanie' (Septimanië). Dat was de naam die het gebied had onder Visigotische heerschappij (418 - 721).

Als eerste stap werd Septimanie op alle logo's als een soort ondertitel naast de officiële naam Languedoc-Roussillon gezet.

Dit was bedoeld als een tijdelijke maatregel zodoende in alle rust en kalmte de officiële naamwijzigingsprocedure kon opgestart worden.

Echter, als gevolg van enorme kritiek op de naam, die volgens velen nooit meer geweest is dan een prestigeproject van regiopresident Georges Frêche, werd in oktober 2005 alweer afscheid genomen van Septimanie; de naamwijzigingsprocedure werd opgeschort en Septimanie verdween uit het officiële logo. De regio maakt sinds de regionale herindeling van januari 2016 deel uit van de regio Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées. Sedert 24 juni 2016 heet deze regio officieel Occitanië. Aan de verkiezing van deze naam ging een enquête vooraf, waarbij de bevolking eerst uit 8 mogelijke namen en later uit 6 haar favoriet kon kiezen.