De Huizen van Oranje en Nassau

Het Ontstaan der Nederlanden
Vlag BelgieVlag NederlandGouden KroonGouden KroonVlag LuxemburgVlag Duitsland
Bronvermelding

Het ontstaan der Nederlanden

Merovingers en Vadsige Koningen

Theodebert rukte naar het Oosten op tot het latere Brandenburg en overheerste de volken van de Baltische zee tot de Donau. Door munten te laten met zijn beeltenis, bevestigde hij zijn onafhankelijkheid van Constantinopel. Hij scheen zelfs een veldtocht richting het Byzantijnse rijk overwogen te hebben. Theodebert overleed in 547 of 548 en werd opgevolgd door zijn zoon Theodebald (Thibaud). Theodebert werd wel beschouwd als de meest capabele en succesvolle Merovinger sinds Clovis. Volgens bisschop Gregory van Tours, die de geschiedenis van de Franken heeft dit vastgelegd was hij geliefd onder de armen en onderdrukten. Niet verwonderlijk dat het volk hem op de handen droeg.

Theodebald

Theodebald werd omstreeks 534 geboren als zoon van de Merovingische Koning Theodebert en koningin Deuteria. In 547 of 548 volgde hij zijn vader op als koning van Reims. Hij was dan nog maar zo'n 13 jaar oud. Zoals gebruikelijk in die periode, werd er voor hem een vrouw gezocht en gevonden. Omstreeks 552 trouwde hij met Waldrada van Lombardije. Theodebald bleek niet in staat om de dynamische politiek van zijn vader voort te zetten.

Hij kreeg hier ook niet veel gelegenheid toe, want na een regeringsperiode van slechts acht jaar, overleed hij in 555 op 22-jarige leeftijd zonder een zoon na te laten die oud genoeg was om hem op te volgen. Zijn rijk ging naar zijn twee oudooms, de overgebleven zonen van Clovis: Childebert I en Chlotarius I.

Clotharius werd in 497 te Doornik (Tournai) geboren als jongste zoon van de roemruchte Clovis en zijn Koningin Clothilda. Clotharius werd ook wel aangeduid als de 'vaak getrouwde'. Hij had maar liefst zes echtgenotes: Ingonde, Aregonde (dochter van Balderic van Thüringen),Grinside, Prinses Radegonde van Thüringen, Gontheuque (Ghunteuca) dochter van Gondebaud van Bourgondië en Wultrade van Lombardije.

Daarnaast had hij ook nog verschillende concubines. Toen Clovis in 511 stierf, werd zijn Koninkrijk volgens de Frankische tradities verdeeld onder zijn vier zonen. Chlotarius kreeg de van oudsher Frankische gebieden tussen de Oise en de benedenloop van de Maas (o.m. Laon, Noyon, Cambrai, Tournai).

Ook viel een deel van Acquitanië aan hem toe. Soissons benoemde hij tot zijn hoofdstad. De broers voerden onderling een strijd van leven op dood om hun Koninkrijk te vergroten. Ze werkten echter wel samen als het erom ging het Frankische Rijk uit te breiden (dit resulteerde uiteindelijk in de verovering van Bourgondië en de Provence). In 524 sneuvelde zijn broer Chlodomer in de strijd tegen de Bourgondiërs. Samen met zijn broer Childebert, zorgde Clotharius ervoor dat diens beide zoons (en erfgenamen) vermoord werden en vervolgens trouwde hij doodleuk met hun moeder Gontheuque zodat het rijk van Chlodomer verdeeld kon worden onder de drie overgebleven broers (Theodorik, Childebert en Chlotarius).

In 534 werd de Hertog van Bourgondië en zijn vazallen uiteindelijk toch verslagen en toegevoegd aan het Frankische Rijk. In 537 deed hij een verwoede poging ook de Provence te veroveren en dat lukte. Een poging om in 542 het Visigotische Zaragosa in te nemen, mislukte echter. In 555 overleed Theodebald (de kleinzoon van zijn halfbroer Theodorik) zonder een volwassen erfgenaam na te laten, en diens koninkrijk verdeelde men onder de twee overgebleven zonen van Clovis: Childebert en Chlotarius.

De Saksen waren feitelijk niet tevreden met deze regeling en kwamen in opstand. Chlotarius sloeg de opstand neer en brandschatte het Land van de Thüringers. In de winter van 555/556 voerde hij nogmaals een strafexpeditie tegen de Saksen uit. Aangezien moord en doodslag - ook in de familiesfeer heel gebruikelijk was, zette in 557 zijn broer Childebert de Saksen aan tot een nieuwe opstand tegen Chlotarius. Terwijl Chlotarius tegen de Saksen streed, brandschatte zijn broer het gebied rond Reims (van je familie moet je het hebben!). Na het overlijden van Childebert I in 558 annexeerde Chlotarius I diens deelrijk met de hoofdstad Parijs. Chlotarius werd dan gekroond tot Koning van alle Franken en voor het eerst sinds de dood van Clovis, was het Frankische rijk weer verenigd onder één leider.


De Nederlanden onder de Merovingers

Van Clovis' zonen was Clotharius ongetwijfeld de meest wrede en doortrapte. Niet alleen vermoordde hij de zonen van zijn broer, ook zijn eigen lievelingszoon Chramme moest het ontgelden toen hij een complot beraamde tegen zijn vader. Chramme slaagde niet in zijn opzet en vlucht naar de Koning van Bretagne die hem echter niet kon beschermen. De jacht op zoonlief werd in volle gang gezet. Koning Chlotarius kreeg zijn zoon te pakken en bond hem, samen met vrouw en kinderen, vast in een hut die hij vervolgens in brand liet steken. Jammerlijk kwamen zij in de vlammen om. In 561, drie jaar nadat hij Koning over het gehele Frankische Rijk was geworden, overleed Chlotarius op 64-jarige leeftijd te Compiègne (België) aan een simpele koortsaanval.


Moord op Sigibert I

Zijn koninkrijk werd dan verdeeld onder zijn vier zonen Charibert, Sigibert, Chilperik en Gontran (Guntram). De vier gebieden, waarin het Koninkrijk verdeeld werd, kregen de namen Austrasië, Neustrië, Bourgondië en Aquitanië. Maar de delen waren niet homogeen, elke vorst bezat stukken grond bij de buurman: het nationaal gebied was een reusachtige puzzel geworden en het voorwerp van begerige blikken. Charibert I regeerde in Parijs over Acquitanië, Sigibert I in Reims over Austrasië, Chilperik I regeerde in Soissons over Neustrië en Gontran of Guntram in Orléans over Zuid-Gallië en Bourgondië. Het spel van moord en doodslag kon opnieuw beginnen!

Sigibert I werd omstreeks 530-533 geboren als jongste zoon uit het huwelijk van Chlotarius I met Ingonde. Toen Chlotarius in 561 overleed, kreeg Sigibert Austrasië toegewezen met deelgebieden in Acquitanië en de Provence. Zijn broer Chilperik, die Neustrië had gekregen, voelde zich benadeeld en viel het het gebied van Sigibert binnen. Hij werd echter verslagen en teruggejaagd. Nieuwe problemen tussen Sigibert en zijn broer Chilperik ontstonden toen in 567 hun oudste broer Charibert stierf. De complexe verdeling van zijn nalatenschap leidde tot een regelrechte burgeroorlog die later zou escaleren in familiedrama waarin de hoofdrol was weggelegd voor hun beider echtgenotes. In 567 trouwde Sigibert te Metz met de beeldschone prinses Brunhilde, dochter van de Visigotische koning Athanagild.

Omdat hij niet achter wilde blijven bij zijn broer, trouwde Chilperik vervolgens met Galswintha, de oudere zuster van Brunhilde. Chilperik raakte echter in de ban van de gifmengster Fredegonde,één van de bedienden van Galswintha. Fredegonde werd de maitresse van Chilperik maar haar ambities rijkten verder: ze wilde koningin worden. Om dit te bereiken zorgde ze ervoor dat Chilperik Galswintha liet wurgen zodat zij haar plaats op de troon kon innemen. Maar het een bracht het ander met zich mee. Brunhilde ontstak in grote woede toen ze hoorde over de moord op haar zuster.

Brunhilde

Ze haalde haar echtgenoot Sigibert over om oorlog te voeren tegen zijn broer Chilperik om zo de dood van Galswintha te wreken. Sigibert behaalde meerdere overwinningen en in 575 was hij, gedreven door de haat van zijn koningin, opgerukt tot aan Parijs. Fredegonde was echter een gevaarlijke vijand. Van haar werd gezegd dat ze vrijwel iedereen die haar plannen dwarsboomde vermoord heeft, waaronder haar stiefkinderen, enkele "heksen", twee bisschoppen, haar eigen zoon Samson (die pech had ernstig ziek te worden) en haar dochter Ringunth (die het lef had om het oneens te zijn met haar moeder). Niemand twijfelde er dan ook aan dat de dood van Sigibert I, die in 575 te Vitry door messteken om het leven kwam, het werk was van Fredegonde. Zo regeerde zij met uiterst harde hand, zoals gebruikelijk bij stammen als Visigothen en Batavieren.

Na de moord op Sigibert probeerde Chilperik Austrasië in te lijven bij zijn eigen gebied. Brunhilde wees zijn aanspraken echter af ten gunste van haar 5-jaar oude zoon Childebert II. Chilperik nam daarop Brunhilde gevangen en sloot haar op in een gevangenis te Rouaan. Brunhilde, die nog steeds jong en aantrekkelijk was, wist echter met de hulp Merovech (de jongste zoon uit het eerste huwelijk van Chilperik) te ontsnappen. Ze trouwde daarna met Merovech maar het huwelijk werd later ontbonden omdat het incestueus was. Brunhilde werd haar misstap vergeven. De ongelukkige Merovech echter werd gevangen gezet. Sommigen waren van mening dat de geschiedenis van Sigibert en Brunhilde ten grondslag had gelegen aan de beroemde 'Nibelungen Sage'. Dit valt echter niet met zekerheid aan te tonen.

Childebert II

Childebert II werd in 570 geboren als enige zoon van Koning Sigibert I en diens Visigotische koningin Brunhilde. Childebert was pas vijf jaar oud als zijn vader vermoord werd maar werd dankzij de bemoeienis van zijn moeder Brunhilde toch geaccepteerd als diens opvolger. Omdat Childebert te jong was om zelf te regeren, fungeerde zijn moeder als regentes. Ze kwam daardoor echter in conflict met de Austrasische adel die zelf uit naam van de minderjarige Childebert wilde regeren. Uiteindelijk zag Brunhilde zich zelfs genoodzaakt om te vluchten naar Bougondië en hier tijdelijk in ballingschap te verblijven.

Haar zoon bleef achter in Austrasië. Childebert nam in het midden van de jaren '80 zelf het heft in handen. Zijn regering kenmerkte zich door oorlog en chaos. Belangrijke veroveringen deden zich niet meer voor, omdat de familieperikelen teveel tijd en energie vroegen. Zijn oom Chilperik (wiens echtgenote Fredegonde de hand had in de dood van zijn vader) had nog steeds zijn pogingen om Austrasië in te lijven niet opgegeven. Het was Childebert's andere oom, Gontran van Bourgondië, die hem beschermde tegen de invallen van Chilperik. Aangezien Gontran zelf geen erfgenamen had, adopteerde hij in 577 zijn jonge oomzegger. Het was echter niet altijd pais en vree tussen tussen Gontran en Childebert.

Diverse malen strijden de twee om steden die in omstreden gebied tussen Bourgondië en Austrasië lagen (onder meer Poitiers en Tours). De ruzies werden uiteindelijk wel weer bijgelegd. In 581 werdt hij ook als opvolger aangewezen door Chilperik, wiens huwelijk tot op dat moment kinderloos was gebleven. Bij de dood van Chilperik in 584 (hij wordt in opdracht van zijn liefhebbende echtgenote neergestoken), was Fredegonde inmiddels bevallen van een zoon, Chlotharius II, die hem op volgde. Omdat hij nog te jong was om zelf te regeren, regeerde Fredegonde uit zijn naam. Zij pleegde diverse aanslagen op het leven van Childebert, omdat ze wilde dat Bourgondië toevalt aan haar zoon. Hoewel Fredegonde meestal korte metten maakte met haar vijanden, slaagde ze ditmaal niet in haar opzet. In 585 streed Childebert samen met de Byzantijnse Keizer (die hem hiervoor 50.000 goudstukken betaalt) tegen de Lombarden. Er volgde een reeks van onsuccesvolle veldtochten. In 590 viel hij voor de laatste keer Italië binnen om uiteindelijk vrede te sluiten met de Lombarden.

Intussen rommelde het in Austrasië waar de adel in opstand kwam tegen Childebert. Met hulp van zijn oom Gontran wist hij zich echter te handhaven. Toen Gontran in 592 overleed,, annexeerde Childebert Bourgondië en probeerde meteen om ook de gebieden van Chlotarius II aan zijn rijk toe te voegen. In 93 viel hij Neustrië binnen, maar werd bij Soissons verslagen. In 595, op de leeftijd van 25 jaar, werd Childebert II, vergiftigd door een groep Austrasische edelen. Zijn twee jonge zonen Theodebert II en Theodorik II werden Koning van respectievelijk Austrasië en Bourgondië. Omdat ze nog te jong waren om zelf te regeren, trad hun grootmoeder Brunhilde andermaal op als regentes.

Theodebert II

Theodebert II werd in 585 geboren als onwettige zoon van Childebert II en Faileuba. Theodebert was nog maar 10 jaar oud, bij het overlijden van zijn vader. Theodebert en zijn broer Theodorik volgden samen hun vader op. Theodebert kreeg het grootste deel van Austrasië (met Metz als hoofdstad) en Theodorik Bourgondië. Omdat Theodebert te jong was om te regeren, trad zijn grootmoeder Brunhilde op als regentes en bezat dus feitelijk de macht. Theodebert trouwde met Bilichild en zijn grootmoeder Brunhilde eiste , jaloers op de jonge Koningin en zag haar als concurrente, dat hij het huwelijk liet ontbinden. Theodebert voelde hier echter niets voor waarna Brunhilde in 603 zijn hof verliet. Ze vertrok naar Bourgondië waar ze warm onthaald werd aan het hof van Theodorik, de twee jaar jongere broer van Theodebert. Aanvankelijk werkten de broers samen om hun macht te vergroten.

In 600 verenigden ze hun krachten tegen Chlotarius II (de zoon van Chilperik I en Fredegonde) als die Austrasië en Bourgondië binnenviel. In 602 trokken ze samen op tegen de Basken. In 604 versloegen ze Chlotarius definitief en nemen ze zijn zoon gevangen. Brunhilde, die haar kleinzoon Theodorik II volledig domineerde, zette de broers echter tegen elkaar op. Rond 610 had de onderlinge rivaliteit zodanige vormen aangenomen dat de broers tegen elkaar ten strijde trokken. Theodebert veroverde de Elzas (een gebied van zijn broer). Theodorik pikte dit niet en maakte gemene zaak met Chlotarius II. Samen versloegen ze in 612 Theodebert in de slag bij Toul en Zülpich. Theodebert werd samen met zijn zonen gevangen genomen en kort daarna op bevel van zijn broer (of liever gezegd Brunhilde?) gedood. Hij werd begraven in Keulen. Na de overwinning eiste Chlotarius een deel van Theodorik's gebied als betaling voor verleende diensten. Die voelde daar helemaal niets voor verklaarde Chlotarius de oorlog maar overleed kort daarna, in 613, te Metz aan dysenterie. Brunhilde probeerde na de onverwachte dood van Theodorik diens minderjarige zoon Sigebert II op de troon te krijgen. In de praktijk zou dit betekenen dat zij uit zijn naam regeerde. Haar poging om andermaal de macht te grijpen werd echter gedwarsboomd door de kerk in de persoon van bisschop Arnulf van Metz en de Austrasische adel onder leiding van Pippijn van Landen (een voorouder van de Karolingers die later de macht zullen overnemen). Zij zochten wraak voor het de dood van hun Koning Theodebert. Ook de gedachte aan zoveel macht in de handen van een vrouw zal hierbij een rol hebben gespeeld (volgens de vroeg-Christelijke opvattingen bezat een vrouw geen enkele status). De Austrasische adel nodigde daarom Chlotarius II uit om de Koninkrijken Austrasië en Bourgondië over te nemen.


Chlotarius II, de Grote, zoon van Childeperik en Fredegonde, Childebert II en Dagobert I de 'goede' Koning

Chlotarius II werd in 584 geboren als zoon van Chilperik I, koning van Neustrië, en Fredegonde. De vader van Chlotarius was tijdens zijn geboorte al enkele maanden dood. Door messteken om het leven gebracht. Algemeen wordt aangenomen dat Chlotarius' moeder, Fredegonde, de hand heeft gehad in deze moord. Fredegonde zorgde ervoor dat haar pasgeboren zoon tot opvolger van Chilperik I werd benoemd. Ze regeerde, zolang hij minderjarig is, uit zijn naam. Fredegonde beschermde het rijk van Chlotarius tegen invallen van de Austrasische Koning Childebert II. Fredegonde liet diverse aanslagen plegen op het leven van Childebert II, echter zonder resultaat. Ze versloeg hem uiteindelijk in 593 bij Soissons. Childebert II werd in 595 door de Austrasische adel, die zijn bewind beu was, vergiftigd. Daarmee waren de problemen voor Fredegonde en Chlotarius pgelost. Childebert werd opgevolgd door zijn twee zonen, Theodebert en Theodorik, die hun gezamenlijke macht inzetten tegen Neustrië. In 596 overleed Fredegonde op de leeftijd van 53 jaar. Vanaf dat moment stond Chlotarius (pas 12 jaar oud) er alleen voor. Zijn nieuw-verworven zelfstandigheid bracht hem weinig goeds. In 604 werd hij door de broers Theodebert en Theodorik verslagen waarbij hij vrijwel zijn gehele territorium verloor.

Na hun overwinning op Chlotarius II, raakten de broers Theodebert en Theodorik onderling slaags. Theodorik zocht daarbij de steun van Chlotarius wat resulteerde in de dood van Theodebert in 612. Chlotarius II eiste in ruil voor zijn hulp gebieden op die Theodorik hem weigerde te geven. een jaar later, in 613, overleed ook Theodorik. Brunhilde, de grootmoeder van Theodorik, probeerde Sigebert II (de zoon van Theodorik) op de troon te krijgen. Hij was een jong kind en in de praktijk zou Brunhilde uit zijn naam regeren. De Austrasische adel, onder leiding van Pippijn van Landen,zag dit niet zitten. Ze vroegen Chlotarius II daarom om de macht over te nemen. Chlotarius liet Brunhilde en de zonen van Theodorik II gevangen nemen en vermoorden. Brunhilde, inmiddels hoogbejaard, stierf een gruwelijke dood. Gedurende drie dagen wordt ze gemarteld en op een kameel aan het hoofd van de troepen rondgereden, waarna ze met een arm en een been wordt vastgebonden aan de staart van een wild paard en zo rond gesleept over de ruwe wegen tot de dood erop volgde. Chlotarius II was nu de heerser over het gehele Frankische Rijk. Hij moest echter veel concessies doen aan de Austrasische edelen, die hem aan de macht hadden geholpen. In 614 sloot hij een verdrag met hen af waarbij waarbij onder meer werd overeengekomen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zouden krijgen onder leiding van zogenaamde 'Hofmeijers' (een erfelijk ambt, vergelijkbaar met de positie van een eerste minister).

Formeel waren de Merovingers nog steeds Koning, maar hun macht was voorgoed gebroken en een nieuwe periode in de West Europese geschiedenis brak aan. Hoewel Chlotarius ook wel "de Grote" werd genoemd, was hij een zwakke Koning. De moord op Brunhilde en de zonen van Theodorik was nodeloos wreed. bepaald geen daad van sterkte te noemen maar van zwakte. Gedurende zijn regering werd het land bovendien in feite gerund door Pippijn van Landen die de functie van Hofmeijer bekleedde. Chlotarius II stierf in 629 en wordt opgevolgd door zijn zonen Dagobert I en Charibert II.

Dagobert I werd omstreeks 610/611 geboren als zoon van Chlotarius II, Koning van Neustrië en diens tweede echtgenote Bertrude. In 623, hij was dan ongeveer 12 jaar oud, werd hij door zijn vader (onder druk van de Austrasische adel) uitgeroepen tot Koning van Austrasië. Zijn opvoeding werd vanaf dat moment toevertrouwd aan bisschop Arnulf van Metz en de Hofmeijer van het paleis, Pippijn van Landen. Hoewel hij officieel nog onder de hoede van zijn vader stond, zijn er bewijzen dat Dagobert zich al op jonge leeftijd aan diens invloed ontworstelde. In enkele gevallen, zoals bijvoorbeeld bij zijn gedwongen huwelijk met Gomatrude in 626, moest hij echter toegeven aan zijn vader. Bij een ontmoeting te Clichy, naar aanleiding van zijn huwelijk met Gomatrude, eiste hij echter van zijn vader héél Austrasië op: Brie Champenoise en wellicht ook Dantelin kwamen daardoor in zijn bezit.

Bij het overlijden van Chlotarius II in 629, werd het rijk verdeeld tussen zijn twee zonen: Dagobert I en Charibert II. Dagobert sleepte het leeuwendeel van de erfenis in de wacht. Zo legde hij beslag op Soissons, komt Bourgondië in zijn macht en werd hij ook in Neustrië erkend. Zijn jongere broer Charibert werd teruggedrongen tot het zuiden van Aquitanië, waar hij enkele steden (waaronder Toulouse) kreeg. Rond 631 vestigde Dagobert zich definitief in Parijs. Hij verstootte zijn vrouw Gomatrudis en huwde de Neustrische Nanthilde. In datzelfde jaar sch0nk één van zijn concubines, Ragnetrude een jong Austrasisch meisje, hem een zoon: Sigebert III. Dagobert trouwde in totaal vijf maal en had daarnaast talloze concubines. In 632 stierf Charibert en werd Dagobert I Koning van het gehele Frankische rijk. In 634 werd Dagobert echter, net als zijn vader destijds, door de Austrasische adel gedwongen om zijn jonge zoon Sigebert III te benoemen tot Koning van Austrasië. Zelf bleef hij Koning van Neustrië en Bourgondië. Onverwachts beviel Dagobert's Koningin Nanthilde een jaar later, in 635, van een zoon die de naam Clovis II kreeg. Als wettige zoon was hij de officiële erfgenaam van zijn vader.

Dagobert moet de Austrasische edelen echter garanderen dat Clovis II slechts Neustrië en Bourgondië zal erven en dat Austrasië van Sigebert III is en blijft. Bijgestaan door zijn raadgevers (Desiderius, Dado, Eligius), tracht Dagobert zijn macht te bestendigen. Een opstand in Gascogne onder Hertog Aegyna in 638 wordt door wapengeweld gestuit en in datzelfde jaar wordt Judicaël, vorst van de Domnonee(Bretagne), tot onderwerping gedwongen. In het zestiende jaar van zijn regering draagt Dagobert, gedwongen door een zwakke gezondheid, de regering van Neustrië en Bourgondië over aan zijn jonge zoon Clovis II, die onder de hoede wordt gesteld van Koningin Nanthilde en de hofmeijer Aiga. Dagobert overlijdt op 16 januari 638 of 639. Koning Dagobert was een vroom man. Talrijk en van diverse aard waren zijn schenkingen aan kerkelijke instellingen. Dagobert I staat bekend als"de goede Koning", te zijn.


Basiliek van St. Denis

Zo gaf hij onder meer opdracht tot het bouwen van een Basiliek in Saint Denis. Na zijn dood is hij als eerste Franse koning hier begraven. Een traditie meer dan acht eeuwen in stand zal worden gehouden. regering zorgde voor voorspoed en in tegenstelling tot zijn voorgangers heeft hij geen gruweldaden op zijn naam gezet.

Dit komt ook heden ten dage nog tot uitdrukking in het Franse kinderliedje "le bon Roi Dagobert". Ook op het buitenlandse vlak dwingt het optreden van Dagobert ontzag af: hij sloot verdragen met Byzantium, de Longobarden en de Saksen en intervenieerde in Spanje.

Dagobert I is de laatste Merovingische koning die werkelijk macht uitoefende. Zijn opvolgers zijn slechts marionetten in de handen van de hofmeijers die in werkelijkheid het land regeren. Deze "pro-forma" koningen komen later bekend te staan als "de vadsige Koningen" (les Rois fainéant).

Vadsige Koningen' was de benaming voor de Merovingische Koningen in de periode van de hofmeiers (634 -751). Oorspronkelijk slechts bestuurders van de Merovingische hoven, gingen de hofmeiers steeds meer politieke macht naar zich toetrekken, totdat ze uiteindelijk feitelijk de politieke touwtjes in handen hadden.

De Koningen werden gedevalueerd tot marionetten en kennelijk vonden zij dat prima. Geen verantwoordelijkheden meer en zo ontstonden de Vadsige Koningen oftewel Les Rois fainéant.

Sigibert III


De Vadsige Koningen

Sigibert III kwam ter wereld rond 631 als zoon van koning Dagobert I en zijn concubine de Austrasische Ragnetrude. In 634 werd het 3-jarige jongetje door zijn vader uitgeroepen tot Koning van Austrasië. Hij deed dit onder druk van de Austrasische adel die, zoals met Chlotarius II was overeengekomen, een apart hof eiste voor het deelrijk Austrasië.

Sigibert was de eerste "vadsige Koning" van de Merovingers. Hij bezat zelf geen macht en werd gedomineerd door de hofmeier van het paleis, Grimoald van Landen. Aanvankelijk gaf Grimoald Sigibert III de vrije hand.

Dit resulteertde echter in een opstand van Thüringers en Sigibert bleek niet in staat om die neer te slaan. Sigibert trouwde met Immachilde van Zwaben. Aanvankelijk zag het ernaar uit dat dit huwelijk kinderloos zou blijven. Grimoald, de hofmeier, die het vertrouwen van de Koning had gewonnen, maakte van dit feit handig gebruik door Sigibert over te halen om zijn eigen zoon Childebert te adopteren en aan te wijzen als zijn wettelijke opvolger.

Sigibert stemde hiermee in, maar dan raakte Immachilde als nog zwanger. Ze beviel van een zoontje dat Dagobert II wordt genoemd.

Toen Sigibert omstreeks 656 op 25-jarige leeftijd overleed (de datum van zijn dood is niet geheel zeker), werd hij niet opgevolgd door zijn wettige zoon maar zorgde Grimoald ervoor dat zijn eigen zoon Childebert, bijgenaamd "de geadopteerde", op de troon kwam.

Hoewel Sigibert als Koning niet direct een succes was, werd hij later toch als een heilige vereerd vanwege de vele ziekenhuizen, kerken en kloosters die hij gesticht heeft waaronder Malmédy en Stavelot. Hij is beschermheilige van de stad Nancy